Niet weten wat doen

Jeroen liep wat rond in de have hij zag overal mensen werken van waar hij stond. Hij keek op hun neer vanop de pier en liep door. Hij had het einde van de pier bereikt en keek over het water. Hij kende hier niet veel mensen maar dat maakte hem niets uit. Golven sloegen tegen de pier waardoor die wat bewoog. In de verte zag je het eiland. Hij zou daar ooit wel is heengaan.

Rikki was een heel eind verder het water in gesprongen, om vervolgens naar het
eiland te zwemmen. Ze kreeg ondertussen haar staart, en ze zwom gewoon recht
naar het eiland toe. Even stopte ze in het water, en ze keek naar de mensen die
bij de haven zaten. Dan zwom ze gewoon weer verder, en ze dook dan ook gewoon
onderwater. Zo zwom ze lekker verder, en ze was zelfs heel erg snel. Toch maakte
ze boven water in de verte een sprongetje net als een dolfijn, en ze grinnikte dan
ook heel even.

Jeroen had de sprong gezien en glimlachte hij dacht dat het een dolfijn was en keek naar de andere kant. Toen schoot het hem binnen dat dolfijnen niet zo groot zijn en ook niet zo dicht bij het land zijn vanwege de dolfijnenjagers. Hij keek naar de plek waar het ding gesprongen was maar het was al weg.

Rikki zwom gewoon verder, en ze keek dan kort in het rond. Met haar staart spetterde
ze even op het water, en ze kwam dan na een lange tijd zwemmen aan bij het eiland.
Ze ging naar de ingang van de grot, en daar besloot ze om zich neer te zetten. Ze
dacht aan de leuke tijden die ze hier had meegemaakt samen met Cleo, en ook met
Zane natuurlijk want hij had hen hier gered.

Jeroen ging op de omheining van de pier zitten en keek over het water. De vele mensen dachten dat hij wat van zin was. Maar hij bleef gewoon zitten wachte op iets of iemand. De zon stond hoog aan de hemel en gaf een helse warmte af. Maar door zijn pet had hij voldoende schaduw.

Rustig bleef Rikki heel even in de grot, maar dan besefte ze dat ze nog inkopen moest
doen. Vlug ging ze weer terug, en ze zwom dan ook weer naar het land toe. Natuurlijk
was er wel een paar haaien in de buurt, en ze zwom zo snel ze maar kon. Ookal wist
ze zich wel te verdedigen, maar toch had ze hier geen tijd voor. Alweer maakte ze
zo'n sprong als de dolfijnen, en dan dook ze diep onderwater.

Laetitia was een stukje verder gezwommen, om weer aan land te gaan. En ze hoopte dat mensen op een haven niet goed genoeg op zouden letten om te zien hoe een meisje met een staart opeens benen kreeg. Eigenlijk wilde ze duiken, springen, salto's maken en heerlijk vrij zwemmen, maar ze wist dat ze hier op haar hoede moest zijn. Even kwam ze met haar hoofd boven water om te kijken of de kust veilig was. Nee, hier zat iemand. Ze zwom nog een stukje verder en klom daar uit het water. Terwijl ze haar haar uitschudde veranderde haar staart in benen. Ze was weer mens. Altijd moest ze even wennen aan het lopen, en dat was eigenlijk vreemd. Als ze in een meermin veranderde hoefde ze nooit te wennen aan haar staart, maar als ze in een mens veranderde had ze altijd moeite met lopen. Gelukkig duurde dat niet lang, anders zouden mensen nog raar opkijken. Ze kwam wankel overeind, en liep een stukje door de haven. Ze lachte om zichzelf, en hoe vreemd ze liep, maar gelukkig had ze snel weer door hoe het ook alweer moest. Ze keek om zich heen, er waren hier veel mensen aan het werk. Maar daar zat iemand aan het eind van de pier niets te doen. Het gekke idee dat Laetitia altijd had als ze iemand zag die zich anders gedroeg dan de rest, kwam ook nu weer in haar op. Zou hij een meermens zijn? Natuurlijk was dat behoorlijk onmogelijk, ze had het altijd fout. Laetitia dacht van íedereen die zich anders gedroeg dat hij of zij een meermens zou kunnen zijn, en had het nog nooit goed gehad. En ook nu had ze het weer fout, maar ja.

Hij hoorde het gespetter van water dat neerviel. Hij keek over de zeevlakte en zag niets. Zijn handen schooten opeens op magische wijze los. Jeroen viel naar beneden en raakte het water had. Hij was recht met zijn borstkas op het water terecht gekomen. Hij zwom naar boven en keek wat rond. Zijn borstkas deed wel pijn bij elke beweging maar ja. De mensen die op de pier stonden keken verschrikt naar benenden en keek al snel weer gewoon. Jeroen zwom naar de rand en vringde zijn pet en ook shirt uit. Hij schudde zijn haar uit en keek toen wat over het strand.

Rikki zwom richting het land nadat ze de haaien had afgeschud, en ze wilde net onder
de pier komen. Alleen zat daar nu een jongen, en ze bleef enkel met haar hoofd boven
water. Nouja dat probeerde ze natuurlijk, maar ze zorgde ervoor dat men haar staart
niet kon zien. Diep van binnen hoopte ze dat die jongen weg zou gaan, en ze zucht dan
ook heel even diep. Dan besluit ze maar om een andere plek te zoeken, en ze sloeg
dan ook heel even met haar staart op het water waarna ze gewoon verdween in de
diepte gedeeltes.

Laetitia schrok toen de jongen in het water viel, en rende ook naar het eind van de pier. Ookal was hij hard gevallen, het leek goed met hem te gaan. Helaas was ze er nu wel van overtuigd dat hij géén meermens was, want ze zag duidelijk trappelende benen. Even was ze teleurgesteld, maar algauw pikte ze haar goede humeur weer op, en staarde naar de zee. Die o zo mooie zee, waar ze vrij kon zijn, echt vrij kon zijn. Waar ze dolfijnensprongen kon maken, zonder te controleren of iemand haar zou zien. Waar ze op volle snelheid met de vissen mee kon zwemmen, zonder dat iemand het raar zou vinden. Waar ze zichzelf kon zijn. Echt zichzelf kon zijn. Ze zuchtte vergenoegd, in gedachten verzonken. Hoe zou het met de jongen gaan? bedacht ze toen. Ze keek naar beneden, maar zag hem niet meer. Ze haalde haar schouders op, en keek weer naar de zee.

Jeroen liep weer naar de pier maar op de plaats waar hij gestaan had zat nu een meisje. Hij liep naar haar toe en toen hij bij de rand was keek hij naar de zee. Die azuurblauw was. "Hey"zei hij tegen het meisje. Hij keek haar niet aan wan zijn blik was over de zee aan het gaan.

Rikki zwom gewoon verder, en ze bleef nog een tijdje in het water. Ze vond het water
echt heel heerlijk, en ze zag een eind verder van haar een jongen en meisje staan op
de pier. Even keek ze naar hen, maar daarna dook ze gewoon onder. Natuurlijk deed
ze nog één klein sprongetje, en daarna verdween ze dan ook de diepte van het water
in om zo dan een plek te gaan zoeken waar ze kan opdrogen.

Laetitia draaide haar hoofd om, om te zien van wie de stem was. Tot haar verbazing zag ze de jongen die zojuist nog in zee was gevallen. Hij had een pet op zijn hoofd, en keek net als zij een paar tellen geleden, naar het water. 'Hoi,' antwoordde ze. Ze kon zien dat hij wel minstens twee jaar ouder was dan zij. 'Je viel...' zei ze om een stilte te voorkomen. Laetitia haatte stiltes. Ze keek weer even naar het water, en zag een staart - een meerminnenstaart - omhoog komen. Dat kon niet! Ze had het zich vast verbeeld. Haar gezicht stond algauw weer normaal, of nouja...met haar gebruikelijke lach.

"Ja ik viel maar ben weer naar hier gekomen. Ik ben Jeroen"zei hij vriendelijk tegen haar. Hij hoorde weer geplons en wou nu wel weten wat het was. Hij had gehoord van een vriend van hem dat hier meerminnen zaten. Hij geloofde het ergens wel maar wist ook dat het niet kon.

Rikki zwom rustig verder en verder, maar plots was ze voor een net. Even keek ze
verbaasd, maar dan zwom ze weer terug om dan onder de pier te gaan zitten drogen.
Ze had beter niet hier gekomen dacht ze bij zichzelf, maargoed ze was hier nu en ze
zal zich dan wel redden. Nouja dat hoopte ze maar, en anders zat ze dik in de grote
problemen. Alweer zwom ze richting de pier, en ze keek even omhoog. Om snelheid
te maken maakte ze even een paar plonsjes onder de pier om aan de kant te geraken.

Laetitia hoorde zijn naam, en ging in haar hoofd na of ze wist wat die betekende. Vroeger had ze van veel namen de betekenis geleerd, ze vond het altijd leuk om te kijken of dat klopte met de persoon zelf. Jeroen...Jeroen...met de geheiligde naam. Geheiligde naam? Natuurlijk was dat iets wat je niet zomaar kon uitvinden, dus ze besloot om het te laten rusten. 'Ik ben Laetitia,' zei ze, en ze lachte er vrolijk bij. Het geplons werd nu wel erg duidelijk, en Laetitia wist nu zéker dat ze een meerminnenstaart omhoog had zien komen. Ze hoopte maar dat de jongen er niet over zou beginnen, straks zou haar geheim ook ontdekt worden! Wie was die stomme meermin eigenlijk, dat ze zo onvoorzichtig deed in de buurt van de haven. En nu kwam ze terug! Dat kon je zien aan de plonsjes. 'Ohjee...' ontglipte er uit Laetitia's mond.

"Wat ohjee"vroeg Jeroen aan haar. Hij keek haar even aan maar liet het zo. "Mooie naat trouwens"zei hij tegen haar. Hij vond het gespetter nu wel irritant omdat hij in een gesprek zat. Hij rolde met zijn ogen en staarde met zijn blauwe ogen over de zee. Zou Laetitia iets weten over de meerminnen dacht hij.

Rikki zucht dan ook even diep, want ze wilde niet terug naar hier komen met vele
redenen. Ze was in gevaar hier, en dat wist ze maar al te goed. Even keek ze om
haar heen, en ze zette zich daarna aan de kant. Wat ze niet echt wist was dat er
een flits in de verte tevoorschijn was gekomen, en ze schrok er dan ook even van.
Ze verstijfde uit angst, en ze wist niet wat doen. Het ergste was dat ze niet wist of
er een foto van haar getrokken was, of van iets anders en dat maakte haar wat
bang.

'Hè? Oh, niets,' antwoordde Laetitia terwijl ze op haar lip beet. 'Ik bedacht me gewoon dat ik...eh...nog boodschappen moet doen. Maar dat kan wachten.' Ze glimlachte. Oef. Daar had ze zich ook weer uitgered. Ze hoopte maar dat de meermin daarbeneden eindelijk eens zou ophouden, anders zou ze niet alleen zichzelf, maar ook Laetitia in de problemen brengen. Eigenlijk wilde ze naar de meermin toegaan en kennis maken, maar dat zou argwaan op brengen bij Jeroen, en dat was wel het laatste wat ze wilde. 'Dankje,' antwoordde ze toen hij een opmerking over haar naam maakte. 'Jouw naam is ook mooi hoor..' lachte ze, denkend aan 'de geheiligde naam'. Dat kon niet veel slechts zijn, toch?

"Een korte vraag heb ik wel voor je. Ik heb van virenden gehoord dat er meerminnen zijn hier is dat zo"vroeg hij aan haar. Hij keek even naar de lucht en merkte een adelaar op. Normaal gezien vlogen die hier niet. Dus hij vroeg zich af wat die hier deed.

Rikki bleef gewoon zitten, en ze had haar staart nog wel in het water. Toch bleef ze
gewoon zitten, en ze zag plots enkele kinderen lopen. Verbaasd keken ze naar haar,
en ze twijfelde heel even kort. Ze hoorde ze roepen 'zeemeermin zeemeermin jippie.'
Waardoor Rikki vluchtig naar het diepte van het water ging, want ze wilde niet ontdekt
worden door de mensen.

Laetitia hoorde zijn vraag, en schrok weer. Hij had het dus ook gezien! Ze deed alsof ze lachte om zijn vraag. 'Meerminnen! Die bestaan toch alleen in sprookjes! Je vrienden hebben je voor de gek gehouden!' riep ze uit. Plotseling hoorde ze een paar kinderen roepen dat ze een zeemeermin gezien hadden, en weerstond de neiging om haar hand tegen haar hoofd te slaan. Wat een idioot moest die andere meermin zijn, als ze zich zomaar zou laten zien. Misschien kikte ze wel op aandacht, maar dat zou niet slim zijn. Hopelijk dacht de jongen dat de kinderen zomaar iets riepen. Snel keek ze naar beneden, maar de meermin was nergens meer te zien. Gelukkig maar.

Hij had het niet gehoord wat ze riepen maar hij zag wel de reactie op zijn vraag. "Ja waarschijnlijk wel"zei hij vriendelijk. Hij dacht natuurlijk meteen iets anders. Ze loog tegen hem. Ze had lef vond hij persoonlijk. Niemand heeft ooit gelogen tegen hem buiten zij hij grijnsde en keek naar het water.

Rikki zwom steeds verder van het land af, en ze bleef daar dan maar gewoon drijven.
Ze kon nu echt geen kant meer op, en ze zucht dan ook heel diep. In de verte zag ze
die jongen en dat meisje staan, maar toch was ze blij dat zij twee haar niet gezien
hadden. Het was al erg genoeg dat die kinderen zo als een gek begonnen te roepen, en
ze zucht dan ook heel erg diep.

Laetitia zag hem grijnzen, en besefte dat hij haar niet geloofde. Ach, als hij er maar niet zou achterkomen dat ze er zélf een was, vond zij het best. Ze wilde weer zwemmen, écht zwemmen, maar dat kon nog even niet. Maar het zou allemaal weer goedkomen. Binnenkort zou ze weer duikelen, dolfijnensprongen maken en zo snel zwemmen dat ze alleen maar een groen met bruine waas was. Maar nu nog niet. Ze glimlachte bij deze gedachten. Heerlijk.