Niet weten wat doen

"Wel ik ga je laten ik moet nog weg"zei hij tegen haar en verdween toen in de mensen massa. Hij was al snel uit het zicht verdwenen. Hij was nu op het strand maar zat op een afgeschermde plaats waarvan je het water perfect kon zien.

Rikki besloot maar om naar het strand te gaan, en daar aan de kant te komen. Maar
dan op de plek waar niemand haar kon zien, en ze zwemt dan vliegensvlug er heen.
Eenmaal bij het strand aangekomen gaat ze naar de kant toe, alleen had ze niet door
dat die jongen van de pier er ook zat. Ze kroop daarna iets verder naar de kant toe,
en ze zucht dan ook heel even diep. Hier was ze tenminste wel veilig, en ze zucht dan
ook weer heel even diep.

'Dag...' zei Laetitia nog, en toen was hij verdwenen. Ze glimlachte. Goed, nu kon ze zwemmen. Ze moest wel uitkijken, en niet zo roekeloos rondspringen als de andere meermin deed. Langzaam liet ze zich een eindje verderop, waar geen mensen waren, in het water zakken. Ze voelde hoe haar benen in een staart veranderden, en zwom rustig, met alleen haar hoofd te zien, een stukje van het land af. 'Nee!' riep ze zachtjes, toen ze een net tegenkwam. Geen open zee voor een tijdje dus. Maar om nou meteen weer aan land te gaan was ook niets. Dus ze zou het beste naar het strand kunnen gaan, dat in de buurt van de haven was. Ze bleef daar nog wel even met alleen haar hoofd boven water, om te kijken of er iemand was. Ze zag nog niemand.

Jeroen geloofde niet wat hij zag. Hij keek Rikki aan met een opengevallen mond. Hi zag mensen naderen en liep naar haar toe. "Duik het water in anders zien ze je weer"zei hij tegen haar. De menigte maakte veel lawaai en zou niet lang maar wegblijven. Hij keek haar aan en wachte.

Rikki schrok zich plots rot, en ze hoorde zijn woorden dan ook. Ze wist even niet meer
wat doen, en dan deed ze maar wat hij zei. Ze zucht weer heel diep, en ze besefte dat
ze dus nergens meer veilig was. Ze bleef dit keer in het water, en ze had zich achter
een rots verstopt.

De menigte kwam even tot stilstand. Maar toen liepen ze weer kakelend door. Jeroen stond op en keek naar het water. De menigte verdweeen in de verte. Hij ging nu niet in het water roepen,want dan hadden ze hem door. Hij keek even naar de grond en wachte af waneer ze zou komen.

'Je meent het,' verzuchtte Laetitia net iets te hard toen ze zag dat Jeroen de meermin had gezien. Snel sloeg ze haar handen voor haar mond. Het was hier niet diep genoeg om helemaal onder water te gaan, dus hield ze alleen haar hoofd boven water. Waarom was die meermin zo dom? Nu zouden ze allebéi ontdekt worden...of was het niet de bedoeling van de meermin? Laetitia wist het niet, en wist ook niet of ze het wel wilde weten. Wel wist ze...dat ze diep in de puree zat.

Rikki keek toe hoe die mensen weer verdwenen, en ze kwam voorzichtig weer dichter
bij de jongen toe. "Uhm hallo." Zei ze dan wat ongemakkelijk, en ze kijkt hem dan ook
zo aan. Ze had niet verwacht dat hij haar zou zien, maar toch hoopte ze dat hij het
geheim zou houden.

Hij keek haar aan en voelde zich even raar. "Uhm hey,geen zorgen ik hou het voor me"zei hij tegen haar op een vriendelijke toon. Hij keek haar aan en glimlachte even en keek wat rond. "Ik ben Jeroen"zei hij vriendelijk tegen haar. Zijn broek was nog niet droog van toen hij in het water gedondert was.

Rikki glimlacht heel even ongemakkelijk, en ze blijft nog wat in het water drijven. "Ok
dan ben ik daar blij om, maar om eerlijk te zijn had ik niemand in deze buurt
verwacht." Zei Rikki dan zachtjes tegen hem, en ze hield zich gewoon rustig. "Ik ben
Rikki, aangenaam Jeroen." Zei ze dan vriendelijk tegen hem, en ze kijkt hem iets
rustiger aan. "Je was daarnet gevallen? Ik had je van ver gezien, en sorry dat ik veel
lawaai maakte, maar ik kon geen kant meer op er zijn bij de haven netten geplaatst,
en ik heb geen idee waarom ze dat doen." Zei ze dan rustig verder tegen hem, en ze
kijkt vluchtig om haar heen.

"Waarschijnlijk een of andere mens die je heeft gezien heeft ze daar geplaatst. En ik kom hier vaak"zei hij tegen haar. Hij keek haar aan en glimlachte. Hij keek wakend om zich heen en wachte op wat. Hij stak zijn handen in zijn zakken en dacht aan de kleine surfer van een paar uur geleden.

"Hmm dan zal ik voorlopig niet meer in het water komen, ookal zit ik graag op het
eiland." Zei Rikki dan terwijl ze in de richting van het eiland keek, en ze glimlacht
heel even bij die gedachten. Dan kijkt ze weer naar hem, en ze vroeg zich af waar hij
op leek te wachten. "Is er soms iets of iemand waar je op wacht ofzo?" Vroeg Rikki
dan nieuwsgierig aan hem, en ze kijkt hem dan ook nieuwsgierig aan.

"Nee,ik verveel me eigenlijk gewoon een beetje, er is hier niet veel te doen weetje als je hier niemand kent"zei hij. Hij keek haar aan en glimlachte even. De zon stond niet meer zo hoog als voorheen. En de mensen verlieten het strand omdat er wind opstak.


(kben ff eten)

Rikki kroop naar de kant bij het horen van zijn woorden, en ze probeerde zo op het
land te komen. Even kijkt ze hem aan, maar door haar staart kon ze niet ver genoeg
kruipen. "Ow dat is natuurlijk jammer als je hier amper iemand kent, maar als je
heel even wacht dan zal ik wat leuks gaan doen met je. Als je dat wilt natuurlijk." Zei
Rikki dan ook tegen hem met een zachte maar vriendelijke stem, en ze kijkt even in
het rond.

"Is wel leuk"zei hij vriendelijk tegen haar. De mensen waren nu weg. Het strand was verlaten en de nog paar zonnestralen vielen op het parelwitte strand. Hij keeek haar aan en keek dan even om zich heen. r was niemand meer zo te zien. En dat was goed voor Rikki.

Laetitia zuchtte van opluchting toen Jeroen bekend maakte dat hij het geheim van de meermin voor zich zou houden. Toch vond ze dat geen reden om zichzelf ook bekend te maken. Wat als hij zich eens helemaal klem dronk, en het er plotseling uit zou flappen? Ookal vond ze Jeroen geen jongen om dat te doen, toch was het veel te riskant. Dit kleine strandje was echt in de buurt van de haven, bedacht ze. Dat had ze eigenlijk nooit gemerkt. Een stuk verderop, waar ze niet te zien was, ging ze aan land. Het werd kouder. Eenmaal weer mens oefende ze het lopen, en toen ze weer normaal kon doen, liep ze naar Jeroen en de meermin toe. Telaat besefte ze dat ze verbaasd moest zijn omdat ze een meermin zag. Ze was niet zo goed in acteren, en probeerde te doen alsof ze schrok van de meermin. Helaas was het niet erg overtuigend. 'Uhm..hoi Jeroen,' zei Laetitia, en ze wierp een blik op de meermin. 'Hallo...' begroette ze ook haar.

Rikki kijkt hem met een vriendelijke glimlach aan, en ze zet zich dan nog verder van
het water af. Ookal was het kruipen nu lastiger, en haar staart wat zwaar woog. Dan als
ze ver genoeg zat van het water werd haar staart weer gewoon benen, en ze zucht dan
ook opgelucht. Plots zag ze het meisje pas, en ze kijkt haar even raar aan. "Uhm hallo."
Zei Rikki dan maar tegen haar, en ze kijkt weer naar Jeroen.

Hij keek beiden even aan en grijnsde. "Rikki dit is Laetitia,Laetitia dit is Rikki"zei hij maar tegen beiden. Hij vond het wel geinig die twee. Hij wou Rikki helpen maar wist niet ceht hoe dus tja. Hij wreef even over zijn nek omdat hij er kramp in had.

Rikki had eindelijk haar benen weer, en ze stond dan ook gewoon recht. Ze rekte zich
uit, en ze had geen problemen met het stappen. "Aangenaam Laetitia." zei Rikki dan
maar vriendelijk, en ze kijkt weer naar Jeroen. Rustig deed ze haar haren goed, en ze
kijkt heel even naar het water.

'Aangenaam Rikki,' zei Laetitia. Ze hoopte maar dat Jeroen en Rikki zouden blijven denken dat zíj wel gewoon een mens was. Voor Jeroen kon ze het wel verborgen houden, maar als Rikki haar toevallig een keer zou zien zwemmen...Ze zou extra voorzichtig moeten zijn. Ook zag ze dat Rikki geen moeite had met lopen als ze weer mens was. Laetitia vond het vreemd dat zij dat wel had. Maar goed. Behoedzaam bleef ze uit de buurt van de zee, anders zou ze erbij zijn.

Hij keek hun en kon gewoon niet stoppen met grijnzen. Hij geeuwde even en keek hun aan. "Hoe gaat het met jullie"vroeg hij dan maar om geen stiltes te creëren. Hij keek even naar zijn armband waar een klein doodshoofd aan hong. De zilveren doodskop draaide aan het armbandje rond.

"Met mij gaat het goed hoor, en met jou?" Zei Rikki dan tegen hem, en ze kijkt heel
even om haar heen. Even dacht ze na, en ze schudde dan haar hoofd. Die enge rare
gedachte van die ontvoering kwam weer te boven, en die wilde ze net vermijden. Ze
nam beide hun hand vast, en ze trok hen dan ergens mee naartoe. "Niets zeggen ik
betaal jullie iets." Zei Rikki dan met een vrolijk gezicht, en ze stapte een dancing
binnen waar men haar al goed kende.

Hij liep maar mee met haar omdat ze zijn hand toch vast had. Hij liep de dancing in en keek even rond. Hij keek Rikki aan en vroeg zich wel af waarom ze nu opeens naar hier kwamen. Maar hij zou er maar over beginnen als hij wat op zijn gemak was hier in de dancing.

Rikki kijkt hem heel even aan, en ze zag plots in de dancing die groep jongens weer.
Ze zucht even heel diep, en ze bleef dichtbij Jeroen staan. Ze kijkt hem even aan,
maar dan neemt ze hem en Laetitia mee naar de bar. "Ok het was een slecht idee om
hier te komen, en het heeft te maken met dat groepje jongens ginder." Zei Rikki dan
in het oor van Jeroen, en ze zucht dan ook even heel diep.

Hij keek even naar de groep jongens. ""Als ze je wat doen,ik spring wel in voor je"zei hij tegen haar. Hij taste even in zijn zak en vond daar een mes. Hij liet het voornu daar. Maar als die lui iets zouden proberen zou hij er wel voorzorgen dat er niets kon foutlopen met Rikki.