Wandelen op het strand

Matt liep naast Laetitia op het strand. Hij had zijn schoenen uitgedaan en droeg die nu in zijn ene hand. Het warme zand brandde onder zijn voeten, maar eigenlijk had dat wel een leuk gevoel. "Kom je hier vaak? Bij de zee bedoel ik." vroeg Matt nieuwsgierig terwijl hij naar de horizon staarde. Waar golven leken te verschijnen om op korte afstand van hen tot stilstand te komen en dan terug de zee ingetrokken te worden.

'Bij de zee?' antwoordde Laetitia. 'Nee, daar kom ik zelden.' Het voelde als liegen tegen zichzelf en de zee, maar het was beter zo. Ze zag dat Matt zijn schoenen uit had, en besloot dat niet te doen. Stel je voor dat haar voeten het water raakten! Nu ze zo dicht bij de zee was, werd het verlangen om te zwemmen nog groter. Waarom was ze dan ook meegegaan? Omdat ze dat leuk vond. Misschien...misschien was het het beste alsof ze deed dat ze bang was voor water...al zou ze dat niet over haar hart kunnen verkrijgen. Wie was deze Matt, wist hij echt niets? Als het goed was niet, ze zou niet weten hoe hij het moest weten.

Matt zag Laetitia in gedachten verzinken. "Zelden?" vroeg Matt. "Dan mis je wat moois." zei hij overtuigd en bleef even staan om van het zicht te genieten. "De zee is iets moois.. en toch zo oncontroleerbaar.. en vrij.. de vrijheid hemzelve.." hij liet zich achterover vallen zodat hij in het zand zat en liet zijn schoenen naast zich rusten. Hij keek met zijn donkere ogen naar Laetitia, wachtend tot zij zijn voorbeeld zou volgen en er ook bij zou komen zitten om van het zicht en het mooie weer te genieten.

'Hmmm...ja, ik mis wel wat misschien...maar ik heb een druk leven,' antwoordde Laetitia met een lach. Ze ging ook zitten, maar een stukje verder van de zee af dan hij deed. Het mócht niet gebeuren. Absoluut niet. Ze luisterde naar zijn speech, en wilde dat hij het niet deed, want nu wilde ze al helemáál zwemmen. 'Zwem je veel?' vroeg ze toen geïnteresseerd. Ze wilde wel weten of hij alleen maar van het uitzicht genoot, of dat hij ook zwom. Verlangend keek ze naar de zee, hoe hard ze het ook probeerde te verbergen, heel even moest er een glimp van verlangen op haar gezich te zien zijn.

"Ja.. best wel." Matt keek glimlachend om naar Laetitia. "Jij vast niet, als je hier niet vaak komt en zo'n druk leven hebt." Hij keek terug naar de zee en voelde de warmte van de zon door zijn kleren dringen. Hij trok dan maar zijn T-shirt uit en stond op. "Geen zin om te zwemmen?" vroeg hij uitnodigend. "Het kan nogal verfrissen in zo'n weer." hij knikte even naar de zon die hoog boven hen stond.

'Nee, ik zwem niet veel,' antwoordde Laetitia. Auw. Die deed pijn. Ze wachtte op de volgende vraag die zou komen, ze had hem al half verwacht. 'Uhm...eh...nee, ik ben niet zo'n zwemmer,' zei ze. Ze besloot dat ze niet zou doen alsof ze bang was voor water, dat zou echt niet goed voelen. Ze was gewoon eh...niet zo'n zwemmer. Ja, dat was het. 'Maar jij mag wel gaan zwemmen hoor,' zei ze, en probeerde te lachen. Als hij wilde zwemmen, dan deed hij dat maar. Haar kreeg je het water niet in als er een mens bij was.

"Ah kom op." probeerde Matt hoopvol. "Het water bijt niet hoor." probeerde hij het plezier erin te houden. Intussen deed hij ook zijn broek uit waaronder hij zijn zwemshort had. Hij was er kennelijk op voorzien het water in te gaan. Het water gleed over het zand, bijna tot waar zij zaten. Matt stapte op het natte zand, steeds wat verder, tot zijn voeten half onder water stonden. "Ah kom je echt niet?" hij probeerde een pruillipje op te zetten en grijnsde toen. Hij bukte en schepte met zijn handen, die in de vorm van een kommetje werden gehouden, wat water op. Hij stapte naar Laetitia toe terwijl het zand aan zijn natte voeten bleef kleven en ging naast haar gaan zitten. "Het is maar wat water." hij hield zijn handen met het water boven haar hoofd. "Het is frisjes."

Toch maar doen alsof ze bang was dan? Anders zou ze hier niet uitkomen. 'Nee! Niet doen!' riep ze toen hij zijn handen boven haar hoofd hield. Ze stond op. 'Ik eh...ik ben bang voor water!' riep ze uit. Dat was echt vreselijk om te zeggen, maar ze moest het volhouden. Dat moest gewoon. Níemand mocht het weten. Nooit. Ze hoorde zelf hoe het klonk, helemaal niet overtuigend. Ze was nooit goed geweest in liegen, voor de meeste mensen was ze een open boek. 'Ik zweer het...kom maar niet in de buurt met dat water....' Laetitia zuchtte. Bah, dit was helemaal niet slim geweest.

Matt bleef verslagen op de grond zitten en liet het water uit zijn handen druppen. "Oh.. zei dat dan meteen." zei hij stil en keek weg. Dat was een rot gevoel. "Dan waren we toch gewoon ergens anders heen geweest. Dus.. sorry." hij keek naar Laetitia en merkte aan de ene kant wel de angst in haar ogen, maar aan de andere kant leek ze toch geen absolute angst te kennen voor het water. matt schudde onbegrijpend zijn hoofd en stond weer op. Waarna hij wat zand van zich af klopte.

Laetitia schrok toen ze zag dat Matt het echt heel erg vond. 'Nee, je hoeft je niet te verontschuldigen,' zei ze meteen. 'Ik hou van het strand, en het mooie weer. Ik wilde hier ook naartoe. Ik ben alleen maar bang voor het water...' Het was echt vreselijk om te zeggen dat ze bang was voor water. Ze zag dat hij het niet begreep. 'Ik moet sorry zeggen,' zei ze. 'Ik had meteen moeten zeggen dat ik bang was..maar...ga jij nou maar zwemmen, ik ga hier wel zitten.' Ze knikte even, dat hij dat moest doen. Het was warm, en als Laetitia alleen was geweest had ze geen moment getwijfeld en zou ze het water meteen ingedoken zijn. Onwillekeurig dacht ze aan Rikki, van wie inmiddels veel mensen wisten dat ze een meermin was. Maar van Laetitia mocht niemand het weten, zelfs Rikki niet. Het bracht alleen maar risico's met zich mee. Nouja, natuurlijk wisten haar ouders het, want die hadden het ontdekt, maar zelfs haar ouders wisten niet alles. Zelfs haar ouders wisten niet van haar speciale kracht...vreugde brengen. Ja! Dat was wat ze moest doen om Matt op te vrolijken. Voorzichtig lachte ze, en liet een kleine golf vreugde over hem heen spoelen. Hopelijk zou hij iets tevredener worden.

Matt knikte kort. "Ok.. heel even dan." hij glimlachte kort en liep naar het water toe, waar hij indook. Het was zo geweldig, dat frisse water in zo'n warm weer. Hij bleef er even van genieten en besloot toen terug naar Laetitia te gaan. Hij liet zich naast haar in het zand ploffen terwijl waterdruppels van de topjes van zijn haar drupten of langs zijn lichaam naar beneden gleden. Hij glimlachte opnieuw kort naar haar. "Mag ik wat vragen?" vroeg hij voorzichtig. "Hoe is het in jouw.. jah hoe vraag je zoiets? Jouw liefdesleven ofzo?"

Laetitia lachte toen ze zag hoe hij zwom, in vergelijking met meermensen leek het net een onbehouwen walrus die door het water plonste. Maar voor een mens zou het vast...heel goed zijn, stelde ze vast. De druipende Matt plofte naast haar neer, en om geen water op zich te krijgen, schoof ze een heel klein stukje naar rechts. Altijd voorzorgsmaatregelen nemen. 'Mijn liefdesleven...nogal leeg, maar ik kan er mee leven,' glimlachte ze. Eigenlijk was het zo dat ze ongeveer verliefd was op de zee, ze was veel meer bezig met water en zwemmen dan met jongens. Dat in tegenstelling tot Rikki, dacht ze. Die had zo ongeveer een vriendje. Laetitia vond het gevaarlijk, vriendjes waren altijd bij je, en als je ze je geheim niet vertelde, kwamen ze er zelf wel achter. Ze beloofden dat ze het aan niemand door zouden vertellen, maar als het dan uit was waren ze zo kwaad dat ze het overal rondbazuinden. Neenee. Niet voor haar.

"Dat verbaasd me." zei Matt nonchalent nadenkend en rondkijkend. "Je lijkt me wel een leuke meid." hij keek even glimlachend richting haar. "Alleen geen goede partij voor een visser." grapte hij en liet zich achterover in het zand vallen terwijl hij naar de wolken boven zich keek. "Ik had ooit een vriendin... eentje." besloot hij te vertellen. "Maar ze hield er niet van dat ik steeds hier rondhangde." hij haalde zijn schouders op en zuchtte. "En ik wil zijn zoals de zee. Vrij. Dat moet een meisje kunnen respecteren." hij keek even naar Laetitia en hoopte dat zij dat wel zou begrijpen.

Laetitia schrok zich helemaal kapot toen hij een grapje maakte over een visser. Zou hij dan toch? Nee, dat kon niet. Dat kon absoluut niet. Toen ze het grapje eindelijk snapte, het ging over haar watervrees, lachte ze weer. 'Ik begrijp je wel,' zei ze toen. 'Meer dan je denkt.' Wat hij vertelde over de zee was precies hoe zij erover dacht. In de zee kon je vrij zijn, jezelf zijn, het was fantastisch hoe mooi en ongrijpbaar de zee was. Ze glimlachte terwijl ze naar het deinende water keek, en besloot een verhaal te verzinnen rondom haar watervrees, zodat het wat geloofwaardiger leek. 'Ik zwom hier vroeger wel eens, maar ben een keer bijna verdronken. Sindsdien haat ik de zee, maar ik begrijp wel hoe jij ervan kan houden.' Het klonk absoluut niet geloofwaardig, maar Laetitia hoopte dat hij het zou slikken.

"Wel.." zei Matt stil. "Eigenlijk is de beste oplossing om van je vrees af te raken ermee geconfronteerd worden. Er gewoon ingaan. Er zal heus niks gebeuren. En zodra je een goede ervaring hebt met water, is die slechte meteen weg." Hij bleef op zijn rug in het zand liggen. "Sorry" zei hij toen stil en keek haar terug aan. "Ik push je teveel, toch?"

'Ja, ik weet het,' zei Laetitia. 'Maar ik denk dat ik dat een keer met mijn ouders samen ga doen.' Pfieuw. Zo zou ze ervan af komen, maar nog steeds aardig tegen Matt kunnen zijn. 'Nee, je pusht helemaal niet. Ik ga het alleen niet nú doen.' antwoordde ze, en ze hoopte dat hij niet alsnog water over haar heen zou gooien, om haar 'van haar vrees af te helpen'. Ze glimlachte weer, en dacht aan Jeroen en Rikki. Wat zouden zij nu doen? Zouden ze zich al afvragen waar ze naartoe was? Vast niet. Ze waren vast ergens mee bezig...misschien met die groep die Rikki steeds lastigvalde...hopelijk zou er niets ergs gebeurd zijn. Maar dat was vast niet zo, Jeroen leek redelijk sterk en ook Rikki kon haar mannetje staan. Laetitia keek naar Matt, die zo te zien bijna evenveel van de zee hield als zij deed. Het grote verschil was dat het bij hem niet raar was, en bij haar wel. Want zij werd een meermin als ze met water in aanraking kwam!

Matt knikte instemmend. "Wil je wat anders doen? Of wil je liever dat ik gewoon weg ga?" vroeg hij toen er een stilte viel. Hij wist opeens niet erg goed waarover hij kon praten of wat hij moest doen. Hij ging weer gaan zitten en klopte wat zand van zijn natte rug.

'Het maakt me niet uit,' zei Laetitia. 'Als jij weg wilt...dan moet je dat vooral doen.' Aan de ene kant wilde ze dat hij zou blijven, dan had ze wat gezelschap. Aan de andere kant werd het verlangen om te zwemmen steeds groter, en dat kon niet als hij erbij was. Ze besloot dat het niet erg aardig was om te zeggen dat hij weg moest gaan, dus zei ze maar niets. Het was zijn keuze. 'Je bent goed gezelschap,' zei ze uiteindelijk. 'Maar als je weg wil gaan hou ik je echt niet tegen. Zoals ik al zei: ik heb een druk leven, er is altijd wel wat te doen.' Eigenlijk had Laetitia helemaal geen druk leven, het enige wat ze wilde was in de zee zijn. Maar Matt was aardig, en misschien zou ze de vriendschap verbruien als ze hem wegstuurde. Bovendien, hij scheen dit een mooie plek te vinden, wie was zij om hem weg te sturen van een plek waarvan hij hield? Goed, Laetitia hield ook van deze plek, maar er waren meer plekken waar zij kon gaan zwemmen. Matt scheen in het bijzonder deze plek speciaal te vinden.

"Bedankt." glimlachte Matt zachtjes op haar complimentje dat hij goed gezelschap was. Niet veel mensen zeiden dat tegen hem. Meestal was hij dan ook niet heel erg sociaal. Hij staarde terug nadenkend over het water en keek toen terug naar Laetitia. "Jij bent ook goed gezelschap, ookal hou je niet van water." Zijn blik ging terug naar de horizon. Een diepe zucht ontsnapte en opnieuw liet hij zich op zijn rug in het zand vallen om naar de wolken te kunnen kijken.