Genieten van het weer

Terwijl golven tegen golfbrekers aankletsten en de wind het gras op de duinen deed golven, lag Matt met gesloten ogen op het strand. Zijn lichaamscontouren afgetekend in het zand, zijn schoenen slordig verderop achtergelaten. Enkel de zwemshort behield hem zijn waarde terwijl hij met handen onder het hoofd van de zon lag te genieten. Schreeuwende meeuwen die overvlogen lieten hem verveeld een oog openen, maar al snel sloot hij deze weer door de zon die meteen zijn slag sloeg en in zijn donkere ogen scheen. Na even ging hij gaan zitten, trok zijn knieën op en legde er zijn armen omheen, terwijl hij de bewegingen van de zee volgde.

Benthe naderde gevaarlijker gebied, het strand beter gezegd, er waren 'gewone' mensen die haar konden zien en dát zou voor problemen zorgen. Haar lange donkerroodkleurige staart maakte sterke slagen en Benthe schoot vooruit in het water, het voordeel van een zeemeermin zijn vond zijzelf je was razendsnel. Haar staart liet boven het wateroppervlak enkel kleine rimpelingen achter. 'Land,' zei Benthe toen zachtjes tegen zichzelf en ze glimlachte even tevreden terwijl ze zich even op haar rug draaide terwijl haar blonde haren als een beschermschild rondom haar hingen. In een seconde was Benthe bij een gedeelte van het strand waar nooit iemand kwam, wist ze uit ervaring. In een seconde was ze alweer gestrand en veranderde de lange donkerroodkleurige staart in een stel gewone mensenbenen.

Benthe zette haar voeten in het zand en grijnsde even, je kon nog de lichaamscontouren zien van mensen die hier hadden gelegen, niet zo lang geleden vermoedde Benthe dus dezeplek was ook al niet meer veilig. Benthe was een kat-uit-de-boom-kijken persoon maar toch wel een durfal als het nodig moest zijn. Ze had blond haar dat onderin licht krulde en droeg vaak een soort hoofdband(zie avatar ) die bij haar staartkleur paste. Ook op het land was Benthe niet echt de lelijkste, ze had redelijk lange benen maar daarvoor wel een iets kleiner bovenlijf maar je kon niet alles krijgen bedacht ze zich dan. 'oh god, dit voelt raar' zei Benthe toen ze nog een stap zette, hoe lang was ze wel niet weg geweest van het land? Ze voelde de wind met kleine stoten langskomen en deze waaide door haar natte haren heen

Matt was niet zo ver van haar vandaan en hoorde plotseling een stem. Nieuwsgierig keek hij om zich heen en merkte toen de gedaante van een meisje op. Hij had niemand gezien of gehoord en keek nu natuurlijk verbaasd op dat ze daar stond. Maar toen hij haar natte haren zag, bedacht hij zich dat ze misschien aan het zwemmen was geweest ofzo. Hij stond langzaam op, klopte wat zand van zijn short en benen en streek even zijn donkerbruine haren op hun plaats. Hij liet zijn voeten in zijn shoenen glijden en voelde de zandkorrels over zijn voetzool schuren. Niet veel verderop lag zijn rugzak met de rest van zijn kleren. Hij droeg deze over de ene schouder en met rustige passen liep hij over het strand. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat hij zowat de richting van het meisje uit ging en bekeek haar even. Ze was niet mis.. hij schudde snel zijn hoofd en zuchtte.

Benthe liet haar blik over de aangekomen jongen gaan, hij had donker haar en donkere ogen kon ze al zien. Ineens schudde hij zijn hoofd en dit maakte Benthe, wel nieuwschierig. Wat ongemakkelijk en met een raar gevoel dwong ze haar benen vooruit terwijl ze toen maar hopeloos neerplofte, wat had zíj een slakkegangetje nu ze moest toch maar weer eens gaan oefenen in plaats van de hele tijd genieten van het water waar ze doorheen zou razen en.. Benthe schudde haar hoofd toen ze in haar gedachte begon te verzinken. Haar oog viel op de tas die de jongen bij had en dat maakte haar wat angstiger, wat zat erin? Ongemakkelijk slikte Benthe even 'Hallo,' zei ze toen terwijl ze nog wat afstand nam van het water en achteruit kroop. Ze voelde hoe de zandkorrels zich onder haar voeten verzamelden en zag haar contour nog van de plek waar ze eerst zat, nu plensde er op diezelfde plek wat water neer en Benthe zuchtte opgelucht god zij dank zat zij daar nu niet.

'Wie ben je?' Vroeg ze toen met lichte argwaan in haar toon, de wind speelde wat met haar haren terwijl het water lichtelijk golfde evenmin als ze grasplukjes, die je vanaf hier zag, die toebehoorden aan de duinen. 'Nou?' Vervolgde ze wat ongeduldig in de hoop dat hij niks wist maar haar stem bleef vriendelijk klinken, het was een trekje van haar familie soms eens argwanend te zijn en daardoor ongeduldig.

Zijn voeten kwamen tot stilstand toen hij rustig zijn hoofd naar haar toe draaide. En zo stond hij daar, gewoon op korte afstand met de tas over zijn schouder, in zijn short en schoentjes. Hij streek opnieuw zijn donkere haar op zijn plaats en keek naar het meisje. Hij wou net hallo terug zeggen toen ze op argwanende toon hem begon te ondervragen. "Matt." stelde hij zichzelf kort maar vriendelijk voor. Hij bleef staan op de plaats waar hij stond en wendde zijn blik af. Zijn ogen staarden over het eindeloze wateroppervlak. "Jij?"