Op het strand

Met een zwaai kwam ze onder water vandaan. Haar haren vlogen door de lucht en namen een straal water mee. Het water spatte in haar gezicht, en ze kneep haar ogen dicht om er geen zout in te krijgen. Haar blonde haar hing als een gordijn langs haar rug, tot net boven de achterkant van haar bikini. Die was lichtblauw gekleurd, met witte strepen die horizontaal liepen. Ze genoot van de zon die voor het eerst sinds tijden weer in haar gezicht scheen. De laatste keer dat ze ervan had mogen genieten, was op het eilandje, een heel stuk verder de zee in. Ze keek naar haar handen, nadat ze haar haar een beetje had uitgeknepen, en zag dat ze week waren. Ze grinnikte toen ze zag dat haar handen op die van een oma leken, en ze besloot om uit het heldere water te gaan. Met haar lange benen liep ze door het water, wat een stuk zwaarder was dan op het land.
Eenmaal op het land aangekomen keek ze om zich heen. Waar waren haar spullen? Ze was zo te zien een heel stuk afgedwaald, dus moest ze de hele weg teruglopen. Ze zuchtte en begon te lopen. Af en toe ontweek ze een paar scherpe stenen, die zeker voor bloed hadden gezorgd als ze er in was gaan staan. Ze schopte het zand voor zich uit, waardoor haar benen na een tijdje helemaal bruin waren. Ze hurkte neer, en begon haar benen schoon te spoelen met het zeewater. Ze liet het water over haar benen lopen, en al snel waren ze weer bruin gebrand, zoals eerst. Ze stond op, en voelde dat er ogen in haar rug prikte.